Այն բոլոր բարեգործութիւնները, որ «նաւթի թագաւորը» արել է մեր կեանքում՝ թէ ազգային, եկեղեցական ու դպրոցական հիմնարկների օգտին և թէ հասարակական ու անհատական ասպարէզներում, այսօր ամէնքին առիթ են տուել երախտագիտութեամբ լցուած իրենց յարգանքն արտայայտելու Մանթաշեանի յիշատակին, և դա պարզ ապացոյց է, որ հայ ժողովուրդն էլ գիտէ պարտքի տակ չմնալ և արժանաւորին հատուցել ըստ արժանւոյն։
Մեզ քաջ յայտնի է, որ Մանթաշեանը իր կենդանութեան օրոք տուել է շուրջ երկու միլիօնի մի գումար ազգային հաստատութիւններին և անհատների․ նրա միջոցներով բարձրագոյն կրթութիւն աւարտած մարդիկ տասնեակներով չեն հաշվւում, այլ հարյուրներով։
Հայ ներկայ միլիօնատէրերից շատերը, որոնք հասարակութիւնում օգտւում են բացառիկ պատիւներց ու յարգանքից, առաւէլ հետաքրքրուած են անասնական զուարճութիւններով, քան թէ հասարակական և ազգային հարցերով․ նրանք տալիս են, բայց ոչ թէ մեր կրթական-մշակութային հիմնարկներին, այլ կոկետուհիներին, անհաշիւ փողեր են ծախսում ձիարշաւների, սպորտի ու թղթախաղի վրայ։ Այդ հարուստների հակապատկերն էր հանգուցեալը․ նա չէր մոռանում մեր ազգային հիմնարկները։
Աստուածատուր Երիցեան. «Խաթաբալա» երգիծաթերթի և «Սուրհանդակ» օրաթերթի խմբագիր, 1911 թ․
Խաչատուր Դադայան